Την άποψη ότι η πρόταση περί κατάργησης της μονιμότητας στο Δημόσιο “δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πολιτική «καπνογόνα χειροβομβίδα»” εκφράζει σε ένα εμπεριστατωμένο κείμενό του που ανάρτησε στο διαδίκτυο ο Πρόεδρος του Συλλόγου των Εργαζομένων στην ΠΕ Ροδόπης Τόλης Τομζάς.
Ο κ Τομζάς προσθέτει ότι “η μονιμότητα δεν είναι προνόμιο αλλά θεσμική κατάκτηση” για να καταλήξει ότι Tόλης Τομζάς ,Πρόεδρος Υπαλλήλων ΠΕ Ροδόπης για την πρόταση κατάργησης της μονιμότητας :”η διοίκηση δεν είναι λάφυρο. Δεν θα γυρίσουμε πίσω στο 1910″
Η ανάρτηση :
“Η εξαγγελία του πρωθυπουργού για πρόταση κατάργησης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων μέσω συνταγματικής αναθεώρησης δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πολιτική «καπνογόνα χειροβομβίδα». Πρόκειται για έναν ακόμα επικοινωνιακό αντιπερισπασμό, τη στιγμή που η κοινωνία στενάζει από την ακρίβεια, τα προβλήματα της δημόσιας υγείας και παιδείας.
Η μονιμότητα δεν είναι προνόμιο, αλλά θεσμική κατάκτηση που κατοχυρώθηκε συνταγματικά το 1911 – με στόχο να διασφαλιστεί η ανεξαρτησία της διοίκησης από τον κομματισμό και τις πελατειακές σχέσεις. Όπως τόνιζε και ο Ελευθέριος Βενιζέλος: «Η μονιμότης των υπαλλήλων θα ασφαλίσει αφατρίαστον διοίκησιν».
Η ίδια θεσμική πρόβλεψη επαναβεβαιώθηκε και στο Σύνταγμα του 1975, με τη ρητή δυνατότητα απόλυσης υπαλλήλων σε περίπτωση κατάργησης της οργανικής τους θέσης ή σε περιπτώσεις πειθαρχικών ή ποινικών παραπτωμάτων. Δηλαδή, ήδη σήμερα ένας δημόσιος υπάλληλος μπορεί να απολυθεί υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις — αρκεί να εφαρμόζεται το ισχύον πλαίσιο.
Παρά τις διαστρεβλώσεις και την καλλιέργεια μύθων, η μονιμότητα δεν υπάρχει μόνο στην Ελλάδα. Ισχύει – με παραλλαγές – σε χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, ακόμη και σε ΗΠΑ και Βρετανία, όπου η προστασία των δημοσίων υπαλλήλων περνά από αυστηρές δικλίδες.
Δεν είναι τυχαίο το τάιμινγκ της εξαγγελίας: Λίγες μέρες πριν την πρότυπη δίκη για την επαναφορά 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο, με τις κυβερνητικές ευθύνες για το έγκλημα των Τεμπών ανοιχτές, και με τα καρτέλ να λυμαίνονται τις αγορές, ο Πρωθυπουργός επιλέγει να ανοίξει θέμα συνταγματικής αναθεώρησης.
Ο στόχος είναι ξεκάθαρος: να μετατοπιστεί η πολιτική ατζέντα από τα μεγάλα και επείγοντα κοινωνικά προβλήματα, σε τεχνητές διαιρέσεις και ψευδοδιλήμματα.
Η ουσία είναι αλλού:
Το Εθνικό Σύστημα Υγείας φυλλοροεί. Μονάδες υγείας χωρίς γιατρούς, χωρίς νοσηλευτές, χωρίς επαρκή εξοπλισμό. Μηχανήματα χαλασμένα, ραντεβού για χειρουργεία μετά από μήνες, εξαναγκασμός των πολιτών προς τον ιδιωτικό τομέα.
Η ακρίβεια πλήττει κάθε νοικοκυριό. Οι μισθοί δεν επαρκούν ούτε για τα βασικά. Οι δεύτερες δουλειές δεν είναι επιλογή αλλά ανάγκη για να βγει ο μήνας. Οι τιμές στα σούπερ μάρκετ, στις επικοινωνίες, στην ενέργεια, στα εισιτήρια έχουν ξεφύγει. Οι ενδείξεις για καρτέλ είναι σαφείς, η παρέμβαση ανύπαρκτη.
Η δημόσια Παιδεία ακολουθεί την ίδια πορεία εγκατάλειψης. Σχολεία χωρίς υποδομές, μαθητές εξαντλημένοι από ένα σύστημα που τους προετοιμάζει για εξετάσεις και όχι για τη ζωή.
Αυτά είναι τα πραγματικά προβλήματα. Και αυτά πρέπει να θέτουμε εμείς στο προσκήνιο, όχι να συρόμαστε πίσω από τα επικοινωνιακά τεχνάσματα της κυβέρνησης.
Όχι στη συνταγματική ομηρία της διοίκησης – Ναι σε μια ανεξάρτητη και λειτουργική δημόσια διοίκηση
Οι μετακλητοί υπάλληλοι – ειδικοί σύμβουλοι, συνεργάτες και επιστημονικοί βοηθοί – αποτελούν την πιο ωμή και θεσμικά κατοχυρωμένη εκδοχή του κομματικού κράτους. Διορίζονται χωρίς διαγωνισμό, χωρίς κριτήρια, χωρίς καμία διαδικασία αξιολόγησης ή λογοδοσίας. Δεν καταλαμβάνουν οργανικές θέσεις, δεν υπόκεινται σε ιεραρχικό έλεγχο, δεν δεσμεύονται από το κανονιστικό πλαίσιο που διέπει τον υπόλοιπο δημόσιο τομέα. Κι όμως, συμμετέχουν ενεργά στη διοίκηση, επηρεάζουν αποφάσεις, διαχειρίζονται αρμοδιότητες – όλα με τη νομιμοποίηση της «πολιτικής εντολής».
Είναι αυτοί οι υπάλληλοι-φαντάσματα, οι οποίοι δεν εμφανίζονται ποτέ σε καμία αξιολογική κατάταξη, ούτε ελέγχονται για το έργο τους, αλλά συχνά απολαμβάνουν περισσότερη ισχύ από όσους υπηρετούν με διαφάνεια, μοριοδότηση και διαγωνισμό μέσω ΑΣΕΠ. Είναι η ζωντανή απόδειξη ότι δεν μας λείπει η αξιολόγηση: μας λείπει η πολιτική βούληση να τη συνδέσουμε με τη διαφάνεια και όχι με την υποταγή.
Όταν η αξιολόγηση εξαντλείται στους «μόνιμους» υπαλλήλους, ενώ οι κομματικοί διορισμοί μένουν στο απυρόβλητο, τότε το πρόβλημα δεν είναι η στασιμότητα της Δημόσιας Διοίκησης. Είναι η συνειδητή της υπονόμευση. Και όταν αυτή η υπονόμευση εμφανίζεται ως «μεταρρύθμιση», οφείλουμε να αντιδράσουμε όχι μόνο ως εργαζόμενοι, αλλά και ως πολίτες.
Η δημόσια διοίκηση χρειάζεται προσωπικό, εκσυγχρονισμό, διαφάνεια και αξιολόγηση με όρους ουσιαστικούς και όχι εργαλειακούς. Δεν χρειάζεται να μετατραπεί σε λάφυρο κάθε κυβέρνησης.
Το να μεταβληθεί η σχέση εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων σε επισφαλή και προσωρινή, θα σημαίνει όχι «αποτελεσματικότητα», αλλά εκφοβισμό, εξάρτηση και απόλυτη κομματικοποίηση.
Η άρση της μονιμότητας δεν μπορεί να προχωρήσει με τους σημερινούς κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς. Χρειάζεται πλειοψηφία 180 ψήφων στην πρώτη Βουλή και 151 στη δεύτερη. Το γνωρίζουν. Και γι’ αυτό επιλέγουν να ρίξουν τη συζήτηση εκεί. Για να μη μιλήσουμε για τα πραγματικά.
Η απάντηση είναι μία: Δεν πέφτουμε στην παγίδα. Δεν τους ακολουθούμε στο πολιτικό τους θέατρο. Σηκώνουμε την κοινωνική ατζέντα που αφορά τη ζωή μας: υγεία, παιδεία, εργασία με αξιοπρέπεια.
Η διοίκηση δεν είναι λάφυρο. Δεν θα γυρίσουμε πίσω στο 1910.” καταλήγει.
