Η πρόσφατη μάζωξη περίπου 50 στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ της Ροδόπης που έλαβε χώρα στη Λέσχη Κομοτηναίων τη Δευτέρα αποτέλεσε την τυπική “επικύρωση” ενός διαζυγίου που δρομολογήθηκε εδώ και καιρό αφού για χρόνια, τα μέλη του ζούσαν έναν διχασμό ως απολύτως ξένοι .Η σύγκρουση μάλιστα που ο χώρος βίωσε με τρόπο εσωκομματικά δραματικό ήταν μετωπική και απροσχημάτιστη με τις συνέπειές τους να πληγώνουν και πανελλαδικά περεταίρω την στιγμή της μάχης που έδινε κατα τις πρόσφατες εκλογές .
Βέβαια σε όλη την Ελλάδα υπήρχαν ανάλογα προβλήματα εσωστρεφούς σύγκρουσης με τα αίτια να είναι ουδόλως ιδεολογικά και φυσικά πολύ μακριά από την παράδοση της αριστεράς αλλά με διακύβευμα την καρέκλα και μόνο.’Ηταν η νέα πραγματικότητα της “κυβερνώσας αριστεράς” που βιαίως οδηγήθηκε στην εξουσία μέσα από τις συνθήκες κρίσης και άκρατου λαϊκισμού που οι συνθήκες της χρεωκοπίας της χώρας γέννησαν.
Στη Ροδόπη όμως η περίπτωση ήταν διαφορετική αφού σε δύο διαδοχικές αναμετρήσεις και παρά την εσωκομματική φαγωμάρα το κόμμα κατάφερε και κράτησε τη νίκη παρότι πάνω στους ψηφοφόρους αυτού του δύσμοιρου τόπου έπεσαν ¨θεοί και δαίμονες”. Καταγγελίες για παρεμβάσεις εξωθερμικών κέντρων έδιναν και έπαιρναν με τις αιχμές να φτάνουν μέχρι τον Πρόεδρο του κόμματος που τελικά είχε και την απόλυτη τελική ευθύνη για τα ψηφοδέλτια (ο Τσίπρας μάλιστα την ανέλαβε δημοσίως) .Οι καταγγελίες μάλιστα διατυπώνονταν μέσα σε ένα κλίμα νεποτισμού μίας συμπεριφοράς παντελώς επίσης άγνωστης στην αριστερά των αγώνων και των διεκδικήσεων .Το ωραίο ήταν πως τα στελέχη που έκαναν τις δημόσιες καταγγελίες παρακάθονταν δίπλα δίπλα με εκείνους που κατάγγειλαν σαν να μην έτρεχε τίποτα .Σαν την “ωραία ατμόσφαιρα” της ταινίας του Ντίνου Ηλιόπουλου .
Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ γνώρισε σε εθνικό επίπεδο στρατηγική ήττα και στην περιοχή η βουλευτική έδρα άλλαξε με τρόπο εμφατικό και αδιαμφησβήτητο. Ακολούθησαν οι διαδικασίες διαγραφής και αποχώρησης κορυφαίων σε τοπικό επίπεδο στελεχών του μάλλον μέσα σε ένα (εξηγήσιμο) κλίμα αντεκδίκησης αφού και οι ισορροπίες άλλαξαν πλέον όχι για πολύ όμως..
Και τότε ήρθε ο Κασσελάκης σαν σίφουνας, “πήρε” το κόμμα κερδίζοντας κατά κράτος τους παραδοσιακούς και προερχόμενους από τον κομματικό σωλήνα υποψηφίους προέδρους σε μία πρωτοφανή διαδικασία παγκοσμίως ως προς τα χαρακτηριστικά της και τότε ξεκίνησε το γνωστό σήριαλ που στην δική μας περιοχή απέκτησε πλέον σουρεαλιστικά χαρακτηριστικά μιας και τα στελέχη που διεγράφησαν \αποχώρησαν ,σαν μην έχει συμβεί τίποτα ,εμφανίστηκαν ως υποστηρικτές του νέου αρχηγού !
Ενδιάμεσος σταθμός οι περιφερειακές εκλογές και η κονιορτοποίηση του χώρου που διασύρθηκε εκλογικά τρεις μόλις μήνες μετά τον διπλό εκλογικό θρίαμβο .
Και το τελευταίο επεισόδιο με την αποχώρηση καμιά 600αριά μελών του και της μισής ΝΕ προς το νέο κόμμα που επίκειται να δημιουργηθεί στα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ με όρους βέβαια σεχταριστικούς αφού δεν έγινε και κάποια ανοικτή συζήτηση σε δημόσιο χώρο με τα μέλη του χώρου πριν ληφθεί η απόφαση αυτή .Δυστυχώς αυτή η πλευρά του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ μας έχει συνηθίσει στις διαδικασίες “κεκλεισμένων των θυρών” και ερήμην της κοινωνίας .
Η πλευρά δηλαδή που μάλλον κίνησε τις διαδικασίες διαγραφών αποχώρησε ενώ τα στελέχη που δέχτηκαν το κομματικό ..επιτίμιο λειτουργούν πλέον “δικαιωμένα”(;) στο όνομα του νέου αρχηγού .
Δύο κόμματα\κομμάτια λοιπόν η αριστερά που κούρασε τον κόσμο με την εσωστρέφειά της επιτρέποντας τη Νέα Δημοκρατία να κυριαρχεί και να παίζει μόνη της μπάλα και χωρίς αντίπαλο ,με το ΠΑΣΟΚ να προσπερνά έστω και με αργούς ρυθμούς περιμένοντας τις Ευρωεκλογές για να διαπιστώσει αν οι κομματικοί συσχετισμοί που θα προκύψουν με την ψήφο του κόσμου θα του επιτρέψουν να επανακάμψει και να διεκδικήσει εξουσία .Κάτι που η (όποια) αριστερά έχει εδώ και καιρό απωλέσει ως προοπτική με κάποια κομμάτια της να έχουν κάνει το άλμα στο (πολιτικό) κενό.
Και το ερώτημα βέβαια να αιωρείται γενικώς :με παλιά υλικά μπορεί να γεννηθεί κάτι νέο;
Τα υπόλοιπα επί της οθόνης …
Ο Λουί Αλτουσέρ
